بیمار 1 تا 2 روز را در یک بخش مراقبت‌های ویژه (که "ICU" نامیده می‌شود) خواهد گذراند. در حالی که بیمار در ICU هست، به دستگاه‌هایی متصل می‌شود که قلب، فشار خون، دمای بدن و تنفس را کنترل می‌کنند. هرچه بیمار بهتر می‌شود، به تعداد کمتری از این ماشین‌آلات احتیاج خواهد داشت. همچنین ممکن است تعدادی لوله برای کمک به بیمار در تنفس، دفع ادرار و انجام سایر عملکردهای طبیعی به بدن بیمار متصل باشد. با بهبودی بیمار به تدریج این لوله‌ها برداشته می‌شود. بعد ازICU، برای چند روز دیگر بیمار به یک اتاق عادی بیمارستان منتقل خواهد شد.
زخم حاصل از جراحی به مدت 2 تا 3 روز دردناک خواهد بود، اما برای مقابله با آن داروهای ضد درد تجویز می‌شود. همچنین ممکن است بیمار لوله‌هایی داشته باشد تا مایع قفسه سینه تخلیه شود.
در طی چند روز پس از جراحی، داشتن اشتهای ضعیف، یبوست و مشکل خواب امری طبیعی است. به بیمار زمان داده می‌شود تا به حالت عادی برگردد.
اگر بیمار از ناحیه پا پیوند گرفته باشد، ممکن است بعد از جراحی متوجه مقداری تورم‌ در آن پا بشود. بالا بردن پا و پوشیدن جوراب‌های مخصوص به نام "جوراب های فشاری" می‌تواند به کاهش تورم کمک کند.

در مورد چگونگی آمادگی برای جراحی بیمارستان دستورالعمل‌های دقیق ارائه می‌دهند. به طور کلی، از شب قبل از جراحی غذا خوردن باید متوقف شود. همچنین ممکن است لازم باشد بیمار مصرف برخی از داروها را چند روز قبل از جراحی متوقف کند. غیر از این موارد معمولا نیازی به تغییر بسیاری از برنامه‌های معمول قبل از جراحی وجود ندارد.

قبل از جراحی به بیمار داروهایی برای آرامش و سپس بیهوش کردن، داده می‌شود. به این ترتیب بیمار از آنچه در حین جراحی اتفاق می‌افتد مطلع نخواهد شد.
بعد از بیهوش شدن، جراح برشی از روی پوست استخوان سینه شما ایجاد می‌کند، سپس استخوان جناغ را شکافته و به قلب دسترسی پیدا می‌کند. جراح همچنین قطعه یا تکه‌های رگ‌های خونی را که به عنوان پیوند استفاده می‌شود، جدا خواهد کرد. بنابراین جراح ممکن است برش هایی را در بازو، پا، شکم یا در داخل قفسه سینه ایجاد کند.
یک روش جراحی بای‌پس دیگر، به نام "جراحی بای‌پس با حداقل تهاجم" یا "جراحی بدون پمپ" نیز وجود دارد که با جراحی سنتی که در بالا توضیح داده شد متفاوت است. این روش، از برش کمتری در قفسه سینه استفاده می‌کند و در حین ضربان قلب انجام می‌شود. اما برای همه بیماران کاندید بای‌پس مناسب نبوده و لزوماً "بهتر" از جراحی سنتی نیست.

نوعی جراحی است که برای درمان بیماری عروق کرونر قلب استفاده می‌شود. در افرادی که به بیماری کرونر قلب مبتلا هستند، رگ‌های خون‌رسانی کننده قلب با رسوبات چربی مسدود می‌شوند. این جراحی می‌تواند جریان خون را به قسمت‌های عضله قلب دوباره برقرار کند. این جراحی، همچنین با عنوان "جراحی بای‌پس" یا "CABG" شناخته می‌شود.
در طی جراحی بای‌پس، جراح از قطعات سالم رگ‌های خونی سایر قسمت‌های بدن (که پیوند نامیده می‌شوند) برای مسیرگیری مجدد خون استفاده می‌کند. گاهی اوقات جراح این کار را با اتصال پیوند در بالا و پایین انسداد و بصورت ایجاد یک پل روی انسداد انجام می‌دهد. گاهی هم شریانی را که قرار است خون ماهیچه قفسه سینه را تأمین کند به قلب متصل می‌کند. این نوع پیوندها باعث می‌شوند خون از محل انسداد گذشته و به قسمتی از عضله قلب که خون کافی دریافت نمی‌کند، برسد.
در بسیاری از موارد، پزشک می‌تواند ابتدا وسیله‌ای به نام "استنت" را برای درمان بیماری عروق کرونر قلب در عروق کرونر قرار دهد. این روش شامل قرار دادن یک لوله پلاستیکی نازک در شریان مسدود شده و استفاده از یک بالون کوچک برای باز کردن انسداد است. سپس پزشک یک لوله کوچک فلزی را به نام "استنت" در داخل شریان می‌گذارد تا آن را باز نگه دارد. جراحی بای‌پس معمولاً برای افرادی که بیماری قابل توجه عروق کرونر قلب دارند توصیه می‌شود.

اکثر افراد جراحی بای‌پس را بسیار خوب تحمل می‌کنند، اما عوارضی ممکن است رخ دهد که احتمال ایجاد هر یک از آنها به عوامل مختلفی بستگی دارد، بنابراین از پزشک خود در مورد خطرات پیش رو سوال کنید. به طور کلی، جدی‌ترین خطرات بای‌پس عبارتند از:
● خونریزی عمده
● حمله قلبی
● نارسایی قلبی، زمانی است که قلب نمی‌تواند خون کافی را پمپ کند
● ضربان قلب خیلی سریع یا خیلی کند
● سکته مغزی
● گیجی و مشکل در تفکر واضح
● مشکلات ریه
● عفونت زخم (یا در قفسه سینه یا در بخشی از بدن که پیوندها گرفته شده است)
● نارسایی کلیه
● افسردگی
● مرگ